cz.2 Rozdział 18 - OSTATNI

Jejku ,nadal w to nie wierzę!Mieszkam z Sarą i Dawidem!Chociaż w sumie bardziej z Sarą.Dawid będzie tu tylko raz czy dwa razy na miesiąc.Nie ma co narzekać.Kwiatek uratował wszystko co dla mnie najważniejsze.Mieszkanie w Warszawie i bycie wśród przyjaciół.Nie wiem jak mam mu za to dziękować.
Rodzice już dziś wyprowadzają się do Norwegii.Będę za nimi strasznie tęsknić.Moja kochana siostrzyczka przed tym jak wyprowadziłam się z domu kazała mi dbać o Dawida.Kochana.Nie wiem jak dam sobie radę bez jej głupich tekstów.
Razem z Sarą postanowiłyśmy iść do jakiejś pracy dorywczej.Nie chcemy być na utrzymaniu Dawida.To nie wchodzi w grę.Skończę szkołę i znajdę jakąś pracę na stałe.
Dawid dziś wraca do Londynu.Zobaczymy się dopiero za trzy tygodnie.To będzie okropny czas.Ale obiecał ,że codziennie będzie dzwonił i pisał.Ostatnio stał się bardzo opiekuńczy.Dba o mnie jak jeszcze nigdy wcześniej.
Jego zdrowie stabilizuje się.Przez ten tydzień Dawid dużo odpoczywał.Tryska radością i nie potrafi usiedzieć na tyłku.Można powiedzieć ,że już jest zdrowy.
-Ola...-Odwróciłam się i ujrzałam uśmiechniętego Dawida.Patrzył na mnie z oczami przepełnionymi szczęściem.Tak powinno być zawsze-Muszę już jechać na lotnisko.
Szybko wstałam z łóżka i podbiegłam do niego.Mocno się wtuliłam.Czując jego obecność wiem ,że wszystko czego potrzebuję to on i jego uśmiech.Dawid jest jak powietrze ,bez niego umieram.
Mamy wiele planów na przyszłość.Marzenia ,które spełnimy razem.Nie wyobrażam sobie teraz życia bez Dawida.
-Kocham Cię Dawid.-Uśmiechnęłam się z łzami w oczach-Jesteś dla mnie najważniejszy ,pamiętaj o tym.
-Ja też Cię kocham Ola.-Wzmocnił uścisk i pocałował mnie w czoło-To tylko trzy tygodnie.
-Masz rację.-Powiedziałam szybko-Chodźmy.Czekają na Ciebie.
Zeszliśmy na dół ,a tam czekał na nas cały Aloha Team i walizki.To tylko trzy tygodnie.Potem znowu go zobaczę.To wielka motywacja dla mnie.
Gdy Dawid pożegnał się już ze wszystkimi podszedł do mnie.Nie ukrywałam smutku.Łzy cisnęły mi się do oczu ,a serce waliło jak zwariowane.
-Nie płacz.-Prosił ,choć sam był bliski łzom-Szybko zleci.
-Jak tylko dolecisz to zadzwoń.-Pojedyncze łzy robiły mokre ślady na moich policzkach
Dawid przytulił mnie ostatni raz i chwycił za klamkę,Otworzył drzwi ,miał wyjść ,ale zatrzymał się i odwrócił w moją stronę.Bez wahania podbiegłam do niego.Nasze usta złączyły się w magiczny pocałunek.W brzuchu zawirowały motyle.Czułam jak ich ilość rośnie.Niestety ,wszystko kiedyś się kończy.Przytuliłam go i wtedy nadszedł czas.Wyszli wszyscy ,prócz mnie i Sary.Wszyscy wracali do swoich domów.
Ta historia nauczyła mnie wiele.Nawet najlepsi przyjaciele mogą zranić Cię gorzej niż Twój największy wróg.Miłość nadchodzi w niespodziewanych momentach.Rani i buduje wszystko.Nie ważne ile czasu Ci potrzeba ,żeby zrozumień ile ktoś dla Ciebie znaczy.Czas i tak zdecyduje za Ciebie.Życie to niespodzianka.Raz ten prezent Ci się spodoba ,drugim razem nie.Ale wszystko trzeba umieć przejść z uśmiechem.Nie wolno się poddawać ,nawet jeżeli już nikt w Ciebie nie wierzy.Musisz być sobą i pokazać na co Cie stać.Nie wolno kryć swoich uczuć.To nie pomaga.Przez to traci się osoby ,które potem mogą być całym Twoim światem.
To nie koniec mojej historii .to dopiero początek szczęśliwego życia.
Miłość przezwycięży wszystko ,a bliskie nam osoby będą z nami do ostatniego naszego dnia.
Nie poddaję się ,wciąż walczę!

Koniec.

Od Autora:

Słabe ,słabe i jeszcze raz SŁABE! Nie podoba mi się to w ogóle. :(

Nie będę już nic pisać pod tym rozdziałem :) 

Jutro koło 16:00  'Notka autorska' -pojawi się tam najważniejsza informacja (czy będzie kolejne ff)

GOODBYE